Szczyt osiąga wysokość 1362 m n.p.m. W niemieckich czasach nosił nazwę „Reifträger”. W 1949 roku polska administracja nadała mu nazwę „Szrenica”. Nie do końca wiadomo, czym kierowano się podczas wyboru. Niektóre źródła mówią o przypominających szron żółto-zielonkawych porostach, które pokrywają granitowe bloki na szczycie. Bardziej prawdopodobne, że nazwa wiąże się z często występującą w Karkonoszach szrenią — rodzajem pokrywy śnieżnej przekrystalizowanej pod wpływem częściowego rozmrożenia i ponownego zamarzania, o łamliwej zlodowaciałej powierzchni.

Schronisko na Szrenicy powstało w latach 20. XX w. Jego pierwszym właścicielem był Franz Endler, wcześniej gospodarz pobliskiego schroniska „Endlerbaude” w Czechosłowacji. Dziś ten obiekt nazywa się „Vosecká bouda”. Gdy czechosłowackie władze po I wojnie światowej rozpoczęły politykę szykan wobec Niemców zamieszkujących ten kraj, Franz Endler przeniósł się na drugą stronę granicy. W przeprowadzce pomogli mu jego ziomkowie. Specjalnie założone stowarzyszenie zebrało fundusze na budowę nowego schroniska. Uroczyście otwarto je 19 grudnia 1922 roku. Do 1945 roku obiekt nosił nazwę „Reifträgerbaude”.

Dwusekcyjna kolej linowa na Szrenicę zaczęła kursować w 1962 roku. Była to druga kolejka górska w polskich Karkonoszach. Trzy lata wcześniej zbudowano kolej linową na Kopę w Karpaczu. Początkowo turystów na szczyt transportowały jednoosobowe krzesełka. Po modernizacji na początku lat 90. XX w. zastąpiono je kanapami dwuosobowymi. Właściciel stacji Ski Arena Szrenica wkrótce zamierza przystąpić do wymiany urządzeń pierwszej sekcji. Pojawi się tu czteroosobowa kanapa.